توضیحات:

«زمزمه گلاکن» (The Whisper of Glocken) مجموعه‌ای تلویزیونی بود که بر اساس کتابی به همین نام ساخته شده بود. نویسندۀ کتاب «کارول کندال» (Carol Kendall) بود که اثر خود را در سال 1965 میلادی منتشر کرده بود. 

زمزمه گلاکن پنج شخصیت اصلی دارد: «گلاکن» (Glocken) ناقوس‌نواز دهکده و محوری‌ترین شخصیتِ داستان، «کراستابرد» (Crustabread) بزرگ‌جثه و نیرومند، خانم «گام لوتی» (Gam Lutie) که زنی نسبتاً مسن و باتجربه بود، «اسکامبل» (Scumble) که در زمینۀ تهیۀ روغن ماهی فعالیت داشت و به همین خاطر اغلب بوی تند ماهی از جانب او به مشام می‌رسید، و «سیلکی» (Silky) که دختری جوان و باریک‌اندام بود.

داستان با وقوع یک اتفاق بزرگ آغاز می‌شود. دره‌ای که دهکدۀ «مینی‌پین‌ها» (Minnipins) در آن واقع است، با یک سیل غیرمترقبه به زیر آب می‌رود و حالا پنج قهرمان داستان در پی یافتن علت وقوع سیل و تلاش برای حل معضل آب‌گرفتگی دره هستند (مینی‌پین‌ها موجوداتی هستند که ظاهرشان شبیه به انسان‌های عادی است ولی از لحاظ جثه بسیار کوچک‌تر از نژاد انسان‌ها هستند).

در دهۀ شصت خورشیدی، مجموعۀ تلویزیونی زمزمه گلاکن در ایران نیز از تلویزیون پخش شد. در نسخۀ دوبلۀ فارسی، راوی داستان استاد «غلامعلی افشاریه» بود که با صدای دلنشین و جذاب خود داستان پرماجرای مجموعه را با لحنی اسرارآمیز و در عین حال مهیج تعریف می‌کرد.

در بسیاری از منابع، مجموعۀ تلویزیونی زمزمه گلاکن به عنوان اثری انیمیشنی معرفی شده است اما باید توجه داشت که در این اثر، فرآیند متحرک‌سازیِ تصاویر به صورت مرسوم و متداول انجام نشده است، بلکه بینندگان صرفاً تصاویری ثابت را تماشا می‌کنند که این تصاویر عمدتاً با استفاده از دورنمایی و نزدیک‌نماییِ قابِ تصویر و همچنین استفاده از برخی دیگر از تکنیک‌های تصویری، حالتی نزدیک به آثارِ انیمیشنیِ قدیمی را به مخاطب منتقل می‌کنند.

یکی از ویژگی‌های اصلی مجموعۀ زمزمه گلاکن، ایجاد حس بُهت، حیرت و وحشت در تماشاچیان است. سازندگان اثر با استفادۀ به موقع از موسیقی‌های مناسب، اِفِکت‌های صوتی، صدا و لحن راوی، و ترکیب این اصوات با تصاویر رمزآلود و جلوه‌های تصویری اثرگذار، مخاطبان را به خوبی با داستان همراه می‌کنند و شوق ادامۀ ماجراجویی را در آن‌ها زنده نگه می‌دارند. استفاده از تعلیق‌های به‌جا، از دیگر مواردی است که مخاطب را برای دانستن ادامۀ ماجراها مشتاق می‌کند؛ تعلیق‌هایی که به خصوص در انتهای هر قسمت نقش پررنگ‌تری می‌یابند و مخاطبان را به لحظه‌شماری برای تماشای قسمت آینده وا می‌دارند.

البته نباید از این نکته نیز غافل شد که زمزمه گلاکن اثری همه‌پسند نبود و اساساً دو دسته مخاطب داشت؛ عده‌ای از تماشاچیان، علی‌الخصوص خردسالان، از سبک و سیاق هنری و تصویرسازی‌هایی که در واقع نقاشی‌هایی به سبک سنتی بودند،‌ دلِ خوشی نداشتند و حتی برخی از آن‌ها، از نوعِ تصویرسازی‌ها، جلوه‌های صوتی و تصویری، و روایت رازآلود مجموعه می‌ترسیدند یا نفرت پیدا می‌کردند. اما عده‌ای دیگر، شیفتۀ تعلیق‌ها، داستان پرکشش و مهیج، صدای دلنشین راوی، و رازآلود بودنِ کلیتِ محتوا می‌شدند. این دسته از مخاطبان، تماشای قسمت‌های این مجموعه‌ را بخشی جالب و خاطره‌انگیز از دوران کودکی و نوجوانی خود می‌دانند.

به هر حال، فارغ از خوب یا بد بودن مجموعه، افرادی که تجربۀ تماشای زمزمه گلاکن را داشته‌اند، اغلب به خاص بودن و اثرگذار بودن این مجموعه اشاره کرده‌اند؛ مجموعه‌ای منحصر به فرد که شاید درکش برای کودکانِ آن روزها دشوار بود و حالا همان کودکانی که امروزه بالغ و بزرگسال محسوب می‌شوند، نسبت به این اثر احساسات منطقی‌تر و آگاهانه‌تری دارند.